چرا مذاکرات ایران و اسرائیل افشا شد؟
اتفاقات اخیر در ایران و اعتراضات چشمگیر مردمی دارای اثرات غیر قابل انکار است. اگر به زمان بندی مذاکرات هسته‌ای دقت کنید درخواهید یافت که دولت های خارجی از این فشار وارد آمده بر دولت ایران نهایت استفاده را برای مذاکرات هسته‌ای می برند. دولت ایران به واسطه فشار اعتراضات و پخش شدن اخبار جنایات در تنگنا قرارگرفت و فرصتی را که برای پایان بازی اش در مذاکرات لازم داشت را از دست داد. اصولا ظهور تفاهم نامه ها و پیش نویس قرارداد ها ریشه در موافقت ایران به مذاکره و گفتگو دارد و این بی ربط به فشار های وارد آمده بر دولت از طرف بدنه جامعه نیست. این قراردادها به معنی پایان قائله هسته‌ای نیستند اما و برآمده از اجبار ایران بر دادن امتیاز هر چند اولیه هستند
دوم اینکه سیاستمداران جمهوری اسلامی فرصت چندانی برای مذاکره ندارند. در ماه های آتی، ایران روزها و اتفاقات مهم داخلی را در پیش رو خواهد داشت. دهه فجر و ماه محرم مهمترین این ایام هستند که پتانسیل شکل گیری اعتراضات به مراتب بیش از پیش است. در ۳ روز عزاداری ماه محرم دولت ایران قطعا با مشکلات زیادی در قبال معترضان روبرو خواهد شد و می بایست تا پیش از آن تکلیف خود با بحران های برآمده از سیاست خارجی را مشخص نماید
اعلام مذاکرات ایران و اسرائیل هم ریشه در همین فشار ها دارد. اعلام این خبر فشار افکار عمومی را بر دولت ایران افزایش خواهد داد و منجر به برهم خوردن بازی های پیش بینی شده آتی حکومت ایران در مذاکرات خواهد شد. قطعا تکذیب این خبر کمک چندانی به خنثی کردن اثرات این خبر نخواهد کرد. مذاکره کنندگان ایرانی به تازگی در حال آموختن این درس هستند که استفاده از رسانه می تواند کوچکترین خبرها را به برگ برنده ای در مذاکرات تبدیل کند. مسئولان ایرانی هنوز برای استفاده از این ابزار به عنوان یک برگ برنده چه در داخل و چه در خارج از ایران ناتوانند. رسانه های داخلی اعتبار خود را از دست داده اند و تنها قشری از جامعه را تحت تاثیر قرار می دهند که به واسطه کمبود اطلاعات، دور افتادگی و فقردانش قدرت تحلیل اخبار را ندارند و آنچه می شنوند را می پذیرند. گرچه کنترل این بخش جامعه به لحاظ خبری تاکنون برای حکومت ایران ثمربخش بوده اما اعتراضات کنونی از طبقه متوسط جامعه برامده و تاثیرگذاری آن (در اقتصاد و سیاست گذاری داخلی) به مراتب بیش از طبقه مخاطب رسانه ملی است. کمبود دانش در بدنه گرداننده رسانه های ایران و تصمیم گیرندگان آن چاره ای جز بستن و مسدود کردن کانال های ارتباطی و رسانه ای برای دولت ایران باقی نگذاشته. انتخاب استراتژی های اینچنینی از طرف تصمیم گیرندگان ایرانی به دلیل کمبود دانش و تخصص است والی اگر توان مقابله عملی با استفاده از همان ابزارها برای دولتی وجود اشته باشد چه نیازی است به بدنام کردن خود و صرف هزینه های هنگفت برای کنترل رسانه ها با زور و تهدید
اینک تاثیر افشای این خبر (چه راست و چه دروغ) دارای تاثیری متفاوت از اعلام چنین خبری پیش از انتخابات کذشته است. اصولا روکردن چنین برگی در حین مذاکره برای برهم زدن بازی طرف مقابل است و منجر به اتلاف وقت و انرژی طرف ایرانی در سامان دادن به واکنش های داخلی به آن خواهد شد و سیست های پیش بینی شده طرف ایرانی را تحت الشعاء قرار خواهد داد. در نظر داشته باشید که گفته شده در این مذاکرات طرفهای دیگر مذاکره مانند چند کشور اروپایی نیز حضور داشته اند. ایران به شدت در این مذاکرت در تنگنا قرار دارد و دو راه پیش رو خواهد داشت. دادن امتیازهای بیشتر یا خلق یک بازی جدید برای بر هم زدن این شرایط. راه دوم در شرایط فعلی بسیار دشوار است چرا که اگر ایران به روال گذشته خود از تاکتیک وقت خریدن یا فشار وارد کردن به طرف مقابل از طریق عوامل خارجی خود در عراق یا فلسطین و لبنان استفاده نماید خود را به شدت در موضع شکست قرار می دهد. آمریکا با رسانه‌ای کردن تمایل خود به حل مسئله ایران و وارد کردن کاراکتری چون اوباما (برنده نوبل صلح) و اروپا، با نشان دادن علاقه خود به مذاکره افکار عمومی را به نفع خود در اختیار دارند و هر حرکت ناشیانه‌ای از طرف ایران، ایران را از حل و فصل این مسئله به شدت دور خواهد کرد، مسئولیت آن را نیز به گردن ایران خواهد انداخت و متهم ساختن دولت به ناکارامدی را در پی خواهد داشت
بنابراین، دست آویزی به بازی های قدیمی هزینه هنگفتی دربر دارد و ایران ناچار است که در تعیین استراتژی جدید امیدوار به خلاقیت تصمیم گیرندگان سطح بالای خود باشد. انتخاب استراتژی جدید و خلاقانه که طرف مقابل را وادار به مکث نماید از حکومتی که رئیس جمهورش احمدی نژاد است، فقر دانش در آن بیداد می کند و بخش اعظم انرژی اش صرف کنترل اعتراضات و فشار داخلی است بعید به نظر می رسد. کما اینکه حضور فردی به نام احمدی نژاد که دارای تریبون جهانی است خود نه منفعت زا نیست که برای حکومت ایران دردسرساز نیز هست. احمدی نژاد نشان داده که در شرایط بحران نه تنها توانایی مدیریت بحران ندارد که خود بحران زاست. علاوه بر این دارای شخصیتی تفرقه ساز است تا توافق ساز. بی شک حکومت ایران در شرایط سختی به لحاظ تصمیم گیری قراردارد و به دست گرفتن قدرت توسط سپاه برای یکپارچه کردن قوای تصمیم گیرنده نیز منجر به حل ساده این مسئله نخواهد شد. شاید در لابی های ایرانی بیشترین جمله ای که این روزها رد و بدل شود این باشد که: وقت تنگ است
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر