۲۲ بهمن مطلقا شکست نبود، تجربه بود
فیلسوف آلمانی نیچه جمله معروفی دارد: “آنچه تو را نمیکشد، قویترت میکند.” این بخصوص در مورد جنبش های اجتماعی صادق است. از سال ۱۳۵۸ به این سو در ایران یک جنبش مقاومت بر علیه دیکتاتوری مذهبی وجود داشته. این جنبش در برابر بستن روز نامه ها، نقض حقوق زنان و اقلیت های قومی و مذهبی، محدود کردن فعالیت های سیاسی و اجتماعی و مدنی، چپاول ثروت های ملی، سیاست خارجی تروریست مدارایستاده و مبارزه کرده. از همان آغاز هم این جنبش، که از عقاید و دلبستگی های سیاسی مختلف تشکیل شده، مورد حمله وحشیانه حزب اللهی ها و لباس شخصی ها و بسیجی ها و سپاهی ها واقع شده در طول این ۳۰ سال جنبش هم اشتباهات کوچک داشته و هم خطا های فاحش. گاهی دو قدم جلو رفته و یک قدم عقب، و زمانی یک قدم جلو و دو قدم عقب. ولی هر بار که حکومت این مقاومت را به آتش کشیده، ققنوس وار از دل خاکستر سر بر آورده و در اولین فرصت فریاد آزادی را به گوش دیکتاتور رسانده. ضرباتی که در سالهای دهه شصت بر این مقاومت برای آزادی وارد آمده را جوانهای آن سال ها به یاد دارند. آن کشتار های خوفناک، آن چشم از کاسه در آوردن ها، آن شکنجه های وحشیانه بسا از وقایع درد آور چند ماه اخیر هولناک تر بودند. اما مقاومت برای آزادی و حقوق انسانی، به رغم همه آن اشتباهات و با وجود تمام آن سرکوب ها زنده باقی ماند، و هر لحظه که امکان یافت سر برکشید و فریادی دوباره شد رسا تر از دیروز.
۲۲ بهمن مطلقا شکست نبود، تجربه بود. بعد از هشت ماه زدن و کشتن و شکنجه کردن، رژیم هرچه مزدور و راه پیمای اجاره ای داشت را در تهران جمع کرد. راه های ورود به میدان آزادی را بست. به چماقداران و چاقو کشانش دستور داد بدون رحم و مروت بزنند و بگیرند. در هر خیابان و هر چهار قدم بلندگو گذاشت. ساندیس و ساندویچ تقسیم کرد. حلق اینترنت را فشرد و گوگل را تعطیل کرد. با تمام این تفاصیل در تهران و شهرستان ها تضاهرات سبز پا گرفت. این ۲۲ بهمن را با ۲۲ بهمن دو سال پیش مقایسه کنید. جنبش سبز شکست خورده؟ این جنبش آزادی خواهی کار را به جایی رسانده که حاکمیت روز جشن رسمی خود را نه فقط در ایران که در سرتا سر جهان با قلب لرزان میگذراند. نوه امامشان باز داشت میشود، نخست وزیر امامشان نمیتواند از خانه خارج شود و همسرش را اوباش مورد حمله قرار میدهند، نماینده امامشان را با گاز اشک آور مورد حمله قرار میدهند، به ماشین “فرزند فاضل” امامشان هجوم میبرند. کی شکست خورده و کی پیروز شده؟ اگرپیروزی یعنی این، بگذارید دلشان خوش باشد که پیروز شدند. اما واقعیت آن است که مقاومت هرگز نخواهد مرد. آزادی ایران و دستیابی ایرانیان به حقوق انسانی خود حکم محتوم تاریخ است، چه ولی فقیه و نوکران ریز و درشتش بخواهند و چه نخواهند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر